dagje vrij, dagje lakeside
24 Juli 2017 | Nepal, Eye Hospital
Zoals eerder geschreven naast de werkzaamheden binnen het ziekenhuis is er ook een screeningskamp en een chirurgisch kamp. Bij het chirurgische kamp mag ik niet mee, want er wordt dan ook op locatie geslapen.
Uiteindelijk ben ik zaterdag niet mee gegaan met het kamp. Ik merkte dat ik lichamelijk moe was, maar ook geestelijk van het zondagavond laat aankomen en direct maandagochtend beginnen met mijn coschap.
Het was geen probleem, ik kon ook zondag aansluiten.
Zaterdag ben ik vanaf het ziekenhuis gaan wandelen richting het hotel van de familie van Shalik en Fenna. Ik wist dat het een hele wandeling zou zijn, maar zo had ik tenminste een besteding voor mijn dag. Na een uur wandelen werden de winkeltjes gerichter op de toeristen, sieraden, pashmina's, T-shirts, harembroeken en kleding en gitaarhoezen van hennep. Tijdens het zien van al deze mooie dingen had ik besloten op de terugweg te gaan shoppen voor iets wat in mijn gedachte zou blijven zitten.
Na anderhalf uur bereikte ik het hotel, met daarachter het huis van de moeder van Shalik. Haar moeder vertelde me heel vriendelijk dat shalik niet thuis was, dat hij een maand geleden na een periode van 4 maanden verblijf in Nepal met zijn gezin weer vertrokken was en over een maand zou hij er weer zijn... Maar dat wist ik heus... Ik was, echt waar, speciaal voor haar gekomen. Toen ze dat realiseerde kreeg ik een kopje thee, diep zwart met eindelijk de juiste hoeveelheid suiker dat het wel lekker is. (Meestal sla ik daarom de thee maar af). De moeder van Shalik zag er eigenlijk precies net zo uit als 5 jaar geleden.. Alleen toen in prachtig rode kleding wat symbool staat voor een getrouwde vrouw. Nu niet. Vorig jaar rond deze tijd waren de ouders en oma van Shalik naar Nederland. Ik sprak zaterdag nog over deze reis met de moeder van Shalik dat ze het zo fijn hadden gevonden. Helaas is de vader van Shalik op de terugreis in het vliegtuig getroffen door een infarct, eenmaal gearriveerd werd hij opgenomen in het ziekenhuis waar een tweede infarct hem fataal is geworden. Dit is dan ook de reden dat Shalik over een maand weer terug naar Nepal zal komen.. Na een jaar van rouwen door de familie zal zijn vader naar de hemel kunnen gaan, en het is belangrijk dat de oudste zoon, Shalik dus aan jaar na overlijden aanwezig is bij de familie.
Na het kopje thee bedankte ik voor de ontmoeting en wenste de moeder het beste toe en ging ik weer verder. Inmiddels warmde de dag verder op. Ik had besloten een rustige dag in te plannen, dus besloot op een terras te gaan zitten en te genieten van het prachtige uitzicht over het meer. En zo deed ik.
Ik heb de rest van de dag gerelaxt. Een drankje een hapje. Het echte toeristen leven. Ondertussen in gesprek geraakt met een Vlaams gezin, welke beide in het onderwijs zitten en deze vakantie een week vrijwilligers werk gedaan hebben op een school in Kathmandu voor kinderen met een mentale beperking.
Nadat ik tegen de avond een pizza besteld had met champignons en uiteindelijk een olijvenpizza had gegeten ben ik weer terug gewandeld. Omdat het rond 19u donker zou worden besloot ik niet de toeristische route langs de winkeltjes te nemen (er was ook niets in mijn gedachte blijven steken wat ik moest kopen) maar langs de lokale winkels een iets kortere route. Ik ben in 5 kwartier weer terug gelopen en was keurig voor het donker thuis... Om 19.15.
Uiteindelijk ben ik zaterdag niet mee gegaan met het kamp. Ik merkte dat ik lichamelijk moe was, maar ook geestelijk van het zondagavond laat aankomen en direct maandagochtend beginnen met mijn coschap.
Het was geen probleem, ik kon ook zondag aansluiten.
Zaterdag ben ik vanaf het ziekenhuis gaan wandelen richting het hotel van de familie van Shalik en Fenna. Ik wist dat het een hele wandeling zou zijn, maar zo had ik tenminste een besteding voor mijn dag. Na een uur wandelen werden de winkeltjes gerichter op de toeristen, sieraden, pashmina's, T-shirts, harembroeken en kleding en gitaarhoezen van hennep. Tijdens het zien van al deze mooie dingen had ik besloten op de terugweg te gaan shoppen voor iets wat in mijn gedachte zou blijven zitten.
Na anderhalf uur bereikte ik het hotel, met daarachter het huis van de moeder van Shalik. Haar moeder vertelde me heel vriendelijk dat shalik niet thuis was, dat hij een maand geleden na een periode van 4 maanden verblijf in Nepal met zijn gezin weer vertrokken was en over een maand zou hij er weer zijn... Maar dat wist ik heus... Ik was, echt waar, speciaal voor haar gekomen. Toen ze dat realiseerde kreeg ik een kopje thee, diep zwart met eindelijk de juiste hoeveelheid suiker dat het wel lekker is. (Meestal sla ik daarom de thee maar af). De moeder van Shalik zag er eigenlijk precies net zo uit als 5 jaar geleden.. Alleen toen in prachtig rode kleding wat symbool staat voor een getrouwde vrouw. Nu niet. Vorig jaar rond deze tijd waren de ouders en oma van Shalik naar Nederland. Ik sprak zaterdag nog over deze reis met de moeder van Shalik dat ze het zo fijn hadden gevonden. Helaas is de vader van Shalik op de terugreis in het vliegtuig getroffen door een infarct, eenmaal gearriveerd werd hij opgenomen in het ziekenhuis waar een tweede infarct hem fataal is geworden. Dit is dan ook de reden dat Shalik over een maand weer terug naar Nepal zal komen.. Na een jaar van rouwen door de familie zal zijn vader naar de hemel kunnen gaan, en het is belangrijk dat de oudste zoon, Shalik dus aan jaar na overlijden aanwezig is bij de familie.
Na het kopje thee bedankte ik voor de ontmoeting en wenste de moeder het beste toe en ging ik weer verder. Inmiddels warmde de dag verder op. Ik had besloten een rustige dag in te plannen, dus besloot op een terras te gaan zitten en te genieten van het prachtige uitzicht over het meer. En zo deed ik.
Ik heb de rest van de dag gerelaxt. Een drankje een hapje. Het echte toeristen leven. Ondertussen in gesprek geraakt met een Vlaams gezin, welke beide in het onderwijs zitten en deze vakantie een week vrijwilligers werk gedaan hebben op een school in Kathmandu voor kinderen met een mentale beperking.
Nadat ik tegen de avond een pizza besteld had met champignons en uiteindelijk een olijvenpizza had gegeten ben ik weer terug gewandeld. Omdat het rond 19u donker zou worden besloot ik niet de toeristische route langs de winkeltjes te nemen (er was ook niets in mijn gedachte blijven steken wat ik moest kopen) maar langs de lokale winkels een iets kortere route. Ik ben in 5 kwartier weer terug gelopen en was keurig voor het donker thuis... Om 19.15.
-
25 Juli 2017 - 00:31
Marty:
Je hebt dan toch een behoorlijke conditie met zulke wandelingen. Gebruiken ze daar geen melk in de thee, dat wil ook wel helpen bij zwarte thee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley