de reis

15 juli
Aangezien ik niet kon slapen eerst een uur naar Laureen liggen kijken, wat een heerlijk uitzicht, daar werd ik alleen niet slaperig van. En tja Robert wakker knuffelen is zo gemeen...
Bed uit! En foto's op de laptop zetten, echt een goed idee zo last minute;)
Helaas het geheugen van mijn laptop bleek vol, maar Robert was (als altijd) mijn reddende engel. 15 minuten later dan gepland konden we vertrekken. Dikke kus van Laureen, die het allemaal wel prima vond dat mama een heleboel nachtjes ergens anders ging slapen, want ze zou me wel weer knuffelen bij terugkomst <3 en natuurlijk voor mijn eigen mama die Laureen mee naar krimpen zou nemen terwijl Robert en ik naar Schiphol reden. De reis naar Schiphol ging vlot. Inchecken duurde wel even en daarna door de douane, geen idee of dat lang zou duren dus maar direct na het inchecken door. Maar niet voordat Robert en elkaar een knuffel gaven.. Of misschien waren het er iets meer dan 1.
Douane ging vlot ik mocht in de kleine tassen rij. Toen naar de gate... En een uur wachten voor ik kon boarden. (Hè het was dat Robert nog een andere afspraak na het brengen had, maar we hadden nog een uur langer samen kunnen zijn.)
Boarden en vliegtuig in. Natuurlijk zat er iemand op mijn plek.. Eens vragen of die gene misschien goed wil gaat zitten... Ja hoor mijn plekje is vrij, ik kan gaan zitten.
Ilse?!
Huh wie is dat?
O wat leuk! Michiel! O, dat kan niet. Maar wie lijkt er dan op Michiel die mijn naam weet en in ook dit vliegtuig is?? Michiel!!!!! (En dat in een kwart seconde)
Michiel ook op de vlucht naar India? En we zitten op de zelfde rij??? Wat een toeval!!!
Wij zijn klaar voor vertrek! En het vliegtuig rijdt al naar de vertrek baan.
Alleen het vliegtuig is er niet klaar voor en stopt met rijde. Inmiddels is het 35 graden in het vliegtuig de achterste deuren worden open gezet en er wordt verteld dat er een heel klein technisch probleempje is.
Ruim 2,5u later is het technische probleem verholpen en vertrekken we dan echt!
Geloof me, er is niet geslapen, veel geklets en zijn ieder maar aan 1 film kijken toegekomen. Een hele goede start van de lange heen reis, is toch wel Michiel tegen komen.
Eenmaal aangekomen in New Delhi splitsen onze wegen ik door naar de internationale vluchten en Michiel naar de binnenlandse vlucht.
Dan maar even proberen te slapen, maar hoe? Dan maar een thee drinken met mijn andere buurman uit het vliegtuig die net als ik door gaat naar kantmandu. Gelukkig duurde de overstap ook 2,5 u korter door de vertraging in Amsterdam. Na een overstap van 5u vertrok het vliegtuig.
Daar was het vreselijk koud. Later bleek dat alleen in het middelste gedeelte de verwarming was aangezet.
Eenmaal in kathmandu bleek ik de juiste papieren ingevuld te hebben voor mijn visum dus dat was snel geregeld.
Mijn tas kwam als laatst op de band, maar gelukkig ook dat was goed gegaan.
Ik wist dat nu mijn keuze moment was, half uurtje vliegen naar Pokhara of een 5-7u durende reis met een 10 persoonsbusje, maar de vorige keer vond ik het wel een mooie reis. Ach ik ben toch niet moe, ik ga voor de reis.
Na even afdingen een taxi gevonden die me wel naar dat busje wil brengen.
Eenmaal aangekomen bij het busje zien we hem al vertrekken. De taxi chauffeur claxonneert en het busje stop voor mij. In het 10 peroons busje zitten 10 passagiers, maar ik zit eigenlijk best prima. Helaas heeft iemand helemaal achterin zijn tas achter mijn rug leuning gelegd dus de leuning klapt naar voren.. Maar ach.
Terwijl we kathmandu uitrijden stopt het busje nog op verschillende plekken, want misschien kan er nog wel iemand bij. En ja hoor! Nog een gezin met een jongetje van 10 jaar komen er bij. Moeder ongeveer op mijn schoot. Ik zit inmiddels tussen de bank en de zijkant van het busje, in een soort gat. Mmmm ik zat zojuist toch echt beter. Het zoontje mag op een omgedraaide emmer zitten, dus ik klaag niet. Na 1,5u file rijden(wanneer we stil moeten staan staan de verkopers klaar met snacks en drinken om door het raam heen te verkopen), rijden we kathmandu uit! En al snel dat prachtige uitzicht. Ik kan helaas geen foto's maken aangezien ik klem zit. Ondertussen ben ik ook blij dat ik niet voorin zit, zo hoef ik niet te zien hoe roekeloos de chauffeur steeds inhaalt. Aan de andere kant, toen ik er eenmaal op ging letten viel het wel mee hoe roekeloos, want de rest van het verkeer houdt wel rekening met elkaar, met toeteren en licht signalen als het wel of niet kan. Maar wel met een flinke snelheid. Ondertussen voelt het jongetje zich niet lekker op zijn emmer zittend. Moeder heeft een oplossing, kom maar achterover liggend op moedersschoot. Kind valt in slaap, moeder valt in slaap. Zit ik daar, in mijn gat, inmiddels opgevuld met mijn vesten, met een vrouw liggend op mijn schouder terwijl ik haar gebit goed kan inspecteren. Elleke, dus niet alleen in Tsjechië, blijkbaar ligt mijn schouder gewoon heel lekker. En plots schrikken ze wakker. Het jongetje moet overgeven van de misselijkheid. Daarna moet het jongetje van moederlief weer verplicht achterover liggen. (Bij wagenziekte moet je toch juist door het raam kijken? Blijkbaar hier niet) Uiteindelijk heeft hij een keer over 8 overgegeven, dus ik ben niet overtuigd dat liggen een goed idee was. We hebben onderweg 2x een stop voor toilet en snack/maaltijd. Ik zorg dat ik mijn telefoon bij de hand heb, waardoor ik foto's kan maken van het nog steeds prachtig maar iets minder indrukwekkende uitzicht. Ondertussen ben ik met een vriendelijke jonge man in gesprek gekomen. Zijn vrouw staat op punt te bevallen, hij is onderweg naar haar. Hij vraagt of hij mag bellen dat een taxi mij vanaf het eindpunt naar het ziekenhuis mag brengen. Nou graag!
Eenmaal aangekomen bij het eindpunt staat de taxi klaar, deze brengt me naar het ziekenhuis. Helaas rijdt hij al weg terwijl ik bezig ben mijn backpack uit z'n mini taxi te trekken, terwijl ik bijna mijn evenwicht verlies. Gelukkig is hij nog wel zo slim de deur dicht te trekken.
Ik ben er!
Ik loop door de poort het terrein op van het ziekenhuis. De bewaking staat al klaar. De Nederlandse student? Ja! Wat gaat dit soepel! Of ik mijn contactpersoon wil spreken. Ja hoor, dat wil ik wel. Hij begint te bellen.
Ik hoor de stem van mijn contactpersoon. Hij verteld dat hij inmiddels naar huis is, maar dat we elkaar morgen om 9u zullen ontmoeten, in de tussentijd kan ik naar lakeside gaan.
Wat! Ik kon toch slapen bij het ziekenhuis?
Ja dat kan inderdaad, ik begreep het verkeerd. Als ik iets wilde eten kon ik naar lakeside gaan, maar de bewaking kon mij ook direct maar het guesthouse gaan. Nou, laten we dat doen. Inmiddels ben ik wel moe.
Ik blijk alleen te verblijven in het guesthouse. Ik kies de kleinste kamer. (Wat moet ik met 2 bedden?) later blijkt mijn kamer een balkon te hebben, ja goede kamer keus. Verder is er een woonkamer met tv en een keuken.
Prima verblijf.
De bewaker verteld me dat er een kantine is.
Ik neem eerst een douche. Daarna lekker gegeten in de kantine en daarna geslapen als een blok. Op mijn veel te harde bed... Ach ja.